Op reis!

Beste allemaal,

Onze stage zit erop!! Na onze laatste ontmoeting moesten wij nog een maand stage lopen. Zonder al te veel kleerscheuren hebben we de laatste maand alles afgerond en een toch wel speciaal afscheid genomen van Wayne en Susan. Onze laatste stage dag hebben zij ons meegenomen naar de Skiff-club. De skiff-club kan gezien worden als een club die is opgericht voor mensen met een boot, maar kan ook gezien worden als een club mensen die een excuus zoeken om lekker veel bier te drinken. Dit moet niet gezien worden als denigrerend maar wel als opvallend! We hebben een hele gezellige middag gehad en het was een leuk afscheid.

De laatste maand in ons zo geliefde Manly was een frisse maand. Het was herfst geworden, niet dat je dat kon zien aan de bomen, want die bleven gewoon groen. Het regende meer en overdag werd het niet warmer dan 22 graden. Helaas konden de slippers ook niet meer elke dag en moesten we weer lange broeken en shirts met lange mouwen aan. Gelukkig heeft de zon ons in de weekendende niet in de steek gelaten, op die manier konden wij nog heerlijk in een warm zonnetje uitkijken over shelly beach. Omdat het weer slechter werd, besloten we nog maar een paar keer naar de film te gaan. Op weg naar de film waren stormde het onwijs op zee (zeker het kijken waard) en toen we naar de golven stonden te kijken zag het scherpe oog van mijn geliefde een paar dolfijnen zwemmen!! Na 4 aanwijzingen zag ik het eindelijk ook en er moet gezegd worden dat het toch wel heel speciaal was. Tijdens het hardlopen heeft Blanche daarna ook nog een aantal dolfijnen gezien, heel bijzonder!

De laatste weken zagen we op bussen aanplak biljetten, over een salsa voorstelling (Havana Rakatan) in het Opera house! Aangezien we er al vierhonderdenzesendertig keer zijn langs gevaren, leek het ons toch wel leuk om het van binnen te bewonderen! Kaartjes kopen via internet was geen probleem en de laatste week zijn we dus naar een voorstelling geweest. Het Opera House aan de binnenkant is volgens mij gebouwd op akoestiek, want er was een bandje aan het spelen en overal waar je stond kon je de muziek heel goed horen. Het was een fantastische voorstelling met fantastische dansers en danseressen. Wel heeft het mij ontmoedigt om ooit nog op salsa les te gaan. Aan het eind van de voorstelling moesten we allemaal gaan staan en hebben we met het publiek de Cubaanse versie van de Macarena gedanst! (Hilarisch gezicht, al die mannen in pak die houterig staan te wiebelen!) Ook was een mooie bijkomstigheid dat het dat weekend een soort van licht festival was, wat inhield dat zowel het Opera house, als vele omliggende gebouwen prachtig verlicht waren!

Op dinsdag 14 Juni was het dan zover. We hebben Pine Street verlaten en konden op reis. Ons appartement kon weer verhuurd worden dus we krijgen nu zelfs geld terug in plaats van dat we nog veel moeten betalen en een financiële meevaller is altijd fijn. Met onze rugzakken op onze buik en de backpack op de rug kwamen we er al snel achter dat we nooit meer met backpack gaan reizen (helaas moeten we nog 9 weken de backpack meesjouwen). Zoals bekend neem ik nooit veel mee, maar mijn wederhelft die denkt daar toch wat anders over. Eindstand: ik droeg haar backpack en zij de mijne. (17 kilo op Blanche d’r rug, toch zo’n 20 op die van mij! Maar goed, de benen zijn aardig getraind de afgelopen maanden, dus we zeuren niet!) We gingen vlakbij het vliegveld slapen aangezien we om 6 uur in de ochtend zouden vliegen naar Perth. Het stormde in Sydney en we waren blij dat we heelhuids met de boot aan de overkant zijn gekomen. De boot ging zo tekeer, dat je het gevoel had in een achtbaan te zitten. Gelukkig sprak Blanche de geruststellende woorden: “ Naja, we kunnen in ieder geval zwemmen!”. Heel fijn.

Na een geweldige nacht in het Formule 1 hotel liepen we om 4.50 naar het vliegveld. (Weer met die loodzware tassen op onze rug, dan is 15 minuten lopen best lang!)
We hadden al gehoord dat er een as wolk vanuit een Chileense vulkaan as in onze vlucht wilde gooien, maar vol goede moed gingen we inchecken. Onze vlucht van 6 uur ging niet, maar we konden mee met een vlucht van 8 uur. Dit was prima, alleen dan misten we onze overstap op Perth naar Broome, dat kon ook opgelost worden, want dan zouden we een vlucht later naar Broome nemen. We kregen voor $84 aan vouchers om de spenderen, omdat we vertraagd waren. (incheckmeisje: “I’m not sure how much I’m allowed to give you, but well, this should be enough.” Thanks!) Na 5 uur te hebben gevlogen (5!! Uur ja!!) kwamen we aan in Perth. Op onze tickets stond dat we niet naast elkaar zouden zitten in onze laatste vlucht dus dat gingen we even navragen. Bij navraag werd ons het nieuws verteld dat onze vlucht helemaal niet meer ging en dat de eerste 18 juni zou vertrekken. Dat betekende voor ons dat we 3 nachten in Perth zouden moeten doorbrengen. Gelukkig was er een mevrouw supervisor die ons wel op de vlucht van de 17e kon krijgen, maar gelukkig hadden ze ons in Sydney op de vlucht van de 16e gezet en moest er nog maar 1 nachtje doorgebracht worden in Perth. Hotel en taxi werden betaald voor ons (goede service) . Na een prima nacht en hebben we overdag om de tijd de doden Perth ontdekt en ik moet zeggen, het is een aangename stad met niet veel, maar ook niet weinig. Om 3 uur reden we in een taxi naar het vliegveld. Gelukkig ging onze vlucht, wel een half uur vertraagd, maar who cares?

Toen we aankwamen in Broome, was het al lekker donker en moesten even een taxi vinden die ons kon brengen naar onze sta-caravan op Roebuck Bay. Na de kou van Sydney was het heerlijk aangenaam in Broome. We hebben 8 dagen perfect weer gehad en heb ik ook voor het eerst 8 dagen alleen maar op het strand gelegen. Gelukkig gaf mijn lichaam ook aan na 7 dagen dat het wel prima was aangezien ik een soort van zonne allergie kreeg. Broome is een heel rustig dorpje en er is niet veel te zien. De bus rijd er gelukkig ook 1 keer in het uur en het strand was 7 km voor ons rijden (althans, het strand zonder kans om opgegeten te worden door krokodillen) dus besloten deze decadente mensen een scooter te huren. Het idee kwam van Blanche, niet wetende dat ik pas 2 keer op een scooter had gereden dus ervaring had ik ook niet echt. Maar oefening baart kunst en door onze scooter konden we heerlijk 8 dagen op ons gemak heen er weer rijden. Een scooter tanken is alleen niet heel makkelijk, maar daar zal ik jullie verder niet mee belasten. Broome staat bekend om zijn maan opkomst, het zo gehete “Staircase to the Moon”. De maan die normaal hoog aan de hemel staat, komt op uit de zee en bij laag tij krijg je dan een trappetje naar de maan. Geweldig om te zien! Hoe mooi de maan uit de zee komt, zo mooi gaat de zon onder en dat hebben wij natuurlijk ook aanschouwt. Verder hadden we een hele schattige familie Possum in de Fragipini boom voor onze deur, wat wel inhield dat ik me telkens het apenlazer schrok als er iets bewoog. Nee, de tarzan in mij is nog niet ontwaakt.

De 24ste was het tijd om Broome weer te verlaten en door te gaan naar Darwin. Na anderhalf uur vliegen en een kleine misselijkheid kwamen we aan in Darwin. Voor de eerste 2 nachten slapen we in een Motel om vervolgens de andere 2 nachten in een hostel te slapen. De eerste nacht zit er op en op de mieren na is het een prima motel!

De komende dagen gaan we nog Darwin ontdekken om vervolgens op krokodillenjacht te gaan in Kakadu National park en dan door te gaan naar Alice Springs. Ik beloof jullie mijn lieve lezers dat ik vanuit Melbourne weer een verslag type (over 2,5 week)!

Kusjes en Liefde vanuit het zonnige en klamme Darwin!

P.s. check de foto’s! : https://picasaweb.google.com/bym.oosterhof/AustraliaPart2?authkey=Gv1sRgCJ_Q3bLH6emrXQ